«Θa σου βγάλω λίγο από το φαΐ που ετοιμάζω, να πάρεις έναν μεζέ», θυμάμαι να μου λέει η γιαγιά όταν κόντευε να γίνει το φαγητό τα καλοκαίρια που τα περνούσαμε μαζί στο νησί. Μου έβαζε δυο τσιμπιές σε ένα πιατάκι του τσαγιού –άλλοτε ήταν ένα κοκκινιστό, άλλη φορά ένα λαδερό, ένα ψητό στον φούρνο, οτιδήποτε– κι ύστερα έπαιρνα τα συμπράγκαλά μου και κατέβαινα στην παραλία. Μόλις μεσημέριαζε και με έκοβε η πείνα, επέστρεφα για να ευχαριστηθώ μια ολόκληρη μερίδα. Όταν πια ενηλικιώθηκα, λίγα χρόνια πριν την αποχωριστώ οριστικά, το ίδιο σενάριο επαναλαμβανόταν, μόνο που μαζί με τον μεζέ με τράταρε κι ένα ουζάκι. Νικολέτα Μακρυωνίτου
Η Ελλάδα του μεζέ: Τι ιδιαίτερο τρώνε στη Μυτιλήνη, τι στον Τύρναβο και τι στην Κρήτη;
«Τι είναι αυτό το κρεατάκι;» ρωτούσε γαργαλιστικά, αφήνοντας το παιχνίδι του στην πλατεία ο μικρός μου γιος για να ελέγξει τον επόμενο μεζέ που ερχόταν στο τραπέζι, κάτω από τον πλάτανο. Ακόμα και αν είχε σκάσει από το φαγητό, θα έριχνε πάντα μια κλεφτή ματιά για να δει ποιος είναι ο επόμενος μεζές. Ο μεγάλος έμοιαζε να μην ασχολείται, αλλά τις ποταμίσιες καραβίδες τις μυριζόταν από μακριά και ερχόταν στο τραπέζι μαζί μας. Ο μεζές για μένα είναι τόσο απολαυστικός όσο το ραδιόφωνο. Έχει αυτή τη γλυκιά προσμονή και την έκπληξη για το τι σου επιφυλάσσει το μέλλον, είτε λιχουδιά είναι αυτή είτε τραγούδι. Μαρία Βασιλοπούλου
Όσο κι αν προσπαθώ να πετύχω τα ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα και γέμιση κιμά που ακόμη και τώρα φτιάχνει η μάνα μου και σερβίρει σαν τον μεζέ με την προσωπική της σφραγίδα, δεν το έχω καταφέρει. Είναι παράξενος μεζές που, αν και με κιμά, τον σερβίρει κρύο και ταιριάζει τόσο, μα τόσο με τσίπουρο! Πώς καμάρωνε όταν τον σέρβιρε σε ξαφνικούς μουσαφιραίους, που τη ρωτούσαν επίμονα πώς καταφέρνει να τους κάνει τόσο αρωματικούς! «Είναι ο φρέσκος δυόσμος», έλεγε τάχα το μυστικό. Δεν ξέρω ακόμη ποιο ήταν το μυστικό, όσο προσεκτικά κι αν την παρακολουθώ όταν τους φτιάχνει. Θα είναι το χέρι, μάλλον. Βιβή Κωνσταντινίδου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Με αυτά τα ούζα και τσίπουρα θα στήσουμε μεζεδοκατάσταση
Μεσημέρι στον Καβούρα, στον Βόλο. Υπνωτική βαβούρα από τον κόσμο. Ο Ζήσης περιφέρεται με τη μόστρα. «Δύο χωρίς», του νεύω. Στο τραπέζι έρχεται το τσίπουρο. Ακολουθούν ένα πιατάκι με ντόπια παστά και τουρσιά και οι τηγανητές γαρίδες, πρωινές από την αγορά. Έπειτα η θρυλική ψητή πατάτα, που ψήνεται στο αυτοσχέδιο φουρνάκι, από τις έξι το πρωί, με τον ίδιο τρόπο από το 1956. Η πιο αυθεντική εμπειρία τσιπουροποσίας ξεκινά. Μαρίνα Πετρίδου
Όταν ακούω τη λέξη «μεζές», πάντα σκέφτομαι τον πατέρα μου να ετοιμάζει το ούζο του στον πάγκο της κουζίνας. Ξετύλιγε το χαρτί με τον λυκουρίνο (παστός κέφαλος, που τον συνηθίζουν στη Θράκη), έβγαζε το δέρμα του ψαριού προσεκτικά, το έκοβε, του έβαζε λάδι και λεμόνι. Δεν βιαζόταν. Ήταν το μικρό τελετουργικό του. Είναι ωραίοι οι μεζέδες με παρέα, στήνουν και με τα πολλά και με το τίποτα γιορτή. Πλέον, όμως, ξεχνάμε να τους χαιρόμαστε και σόλο. Είναι κι αυτό ο μεζές. Μια μικρή νοστιμιά μέσα στη μέρα, μια στιγμή ηρεμίας, μια αφορμή να τα πεις λίγο με τον εαυτό σου. Άντζελα Σταματιάδου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τι μεζέδες ζητάει το τσίπουρο, τι τρώμε με το ούζο και τι βγάζουμε με την μπίρα ή το κρασί;
Υπήρχε μια εποχή που οι επισκέπτες περνούσαν κάποιες φορές απροειδοποίητα και σου χτυπούσαν το κουδούνι, χωρίς να προηγηθεί τηλεφώνημα. Σήμερα μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη αγένεια, αλλά στο σπίτι μου κάθε τέτοια αναστάτωση ήταν ευπρόσδεκτη και θυμάμαι ότι η μαμά μου φωτιζόταν ολόκληρη όταν ερχόταν κόσμος έτσι. Μάλλον γι’ αυτό ένιωθαν την άνεση να το επαναλάβουν. Θυμάμαι άπειρες φορές, όταν έπαιζε και κάποιος αγώνας στην τηλεόραση, έβγαζε πρόχειρους μεζέδες και σπιτικό, δικό μας τσίπουρο. Αλλά εκεί που κέρδιζε τις εντυπώσεις ήταν με την ηπειρώτικη κασόπιτα, μια απλή ζυμαρόπιτα με μπόλικη φέτα, που έσωζε την παρτίδα. Μεζές, πρόχειρο φαγητό, σχολικό κολατσιό, μια πίτα για όλα. Χριστίνα Τζιάλλα
