Την εμφάνισή τους στη σάλα, στα χέρια του σερβιτόρου, προαναγγέλλει η σέξι μυρωδιά του καλοτηγανισμένου αμύλου που ξετρυπώνει από την κουζίνα. Μια λεπτή μυρωδιά, όχι λιγωτική, ένας γαργαλιστικός κυματοειδής αχνός που τρυπώνει στα ρουθούνια, μεταδίδοντας το μήνυμα του ανάλαφρου τηγανιού και ανοίγοντας αυτοβοεί την όρεξη. Κατέφθασαν καυτές καυτές, ένας αφράτος, παλλόμενος, χρυσαφένιος λόφος συγκινητικής ωραιότητος. Λιτά αρτυμένες με αλάτι. Ίχνος λαδιού στο πιάτο. Καταναλώθηκαν μία μία, με το χέρι παρακαλώ, με δαχτυλιδένιες κινήσεις, δεν σου πάει καρδιά να τις καμακώσεις με το πιρούνι, τέτοια ομορφιά επιβάλλει άλλη τελετουργία, ο λόφος όμως ισοπεδώθηκε εν ριπή οφθαλμού. Ζητήσαμε επανάληψη. Επί τρία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
9 ταβέρνες της Αττικής που κρατάνε από τη δεκαετία του ’50Η οργανοληπτική ιδιαιτερότητά τους: εντονότατη συμπύκνωση γεύσης, εξαιρετική ισορροπία μεταξύ τραγανού και αφράτου, επίγευση διαρκείας. Υπερβατική νοστιμιά, απλή, μα καλειδοσκοπική, η «ιδέα» της τηγανητής πατάτας. Τα μυστικά της: καλή πρώτη ύλη (από την Κύπρο και ενίοτε από το Νευροκόπι), καθαρό λάδι, λεπτό και ισόπαχο κόψιμο με ειδικό κοφτήρι, ταλέντο σίγουρα και εμπειρία.
Συγχωρέστε μου τη μακροσκελέστατη περιγραφή. Συγχωρέστε με επίσης αν τελικώς ταλαιπωρηθείτε για να βρείτε τον «Αξώτη» στο Πολύγωνο (εμείς χάρη στην Google τον βρήκαμε εύκολα, όμως το ίδιο εύκολα, λόγω ελλιπούς σήματος, μπερδευτήκαμε στον δρόμο της επιστροφής). Δεν σας το είπα; «Αξώτης» λέγεται το μαγαζί, παλιά χασαποταβέρνα στο Πολύγωνο είναι και την τιμούν δεόντως καλοφαγάδες λάτρεις του κρέατος. Και της τηγανητής πατάτας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μια κρυμμένη ψαροταβέρνα – διαμάντι κάπου στο Θυμάρι Άλλα γαστριμαργικά καυχήματα του Αξώτη: τα ντελικάτα ψημένα, ροδαλά και εξόχως ζουμερά αρνίσια παϊδάκια. Μαρτυρούν μαστοριά και βάζουν κάτω πολλές από τις αντίστοιχες πολυδιαφημισμένες προτάσεις στις top 10 λίστες που αγαπάμε οι food writers να εκπονούμε. Η καλοψημένη, όμως εύχυμη, χοιρινή μπριζόλα. Ομοίως το φιλέτο από στήθος κοτόπουλου (chapeau!). Το ξεροψημένο σαγανάκι με κεφαλοτύρι. Το χειροποίητο, τραγανό τζατζίκι. Η αληθινή τυροκαυτερή. Τα ωραία χόρτα του. Και ο μπακαλιάρος σκορδαλιά!
Στα μείον (να τα λέμε κι αυτά): το χύμα κρασί. Θα το ξαναπώ: μια έστω μικρή λίστα με ελληνικά εμφιαλωμένα θα μεγιστοποιούσε την απόλαυση κάμποσων πελατών των λαϊκών ταβερνών.
Άλλες αρετές: το μετρημένο, νοιαστικό σέρβις, το παλαιάς κοπής ντεκόρ (ραμποτέ επένδυση στους τοίχους, μια συστοιχία με επιβλητικές βαρέλες, λαϊκά διακοσμητικά – δεν νοσταλγώ, ανακουφίζεται απλώς το βλέμμα από το μονότονο, ομογενοποιημένο γούστο πολλών νέων μαγαζιών) και οι εξαιρετικά φιλικές τιμές. Το θέρος τραπεζάκια έξω, ήσυχα.
Κλείνοντας, να ζητήσω την επιείκειά σας και για την κορόνα του τίτλου, ήθελα απλώς την προσοχή σας. Όχι όμως χωρίς λόγο.
