Νικαράγουα: στον Πειραιά (ξανά) για καλό σουβλάκι!

Σαν να αλλάζει το τοπίο στο σουβλάκι στην πόλη μας. Από εκεί που είχαμε συνηθίσει νέο σουβλατζίδικο να ισούται με χαμηλής ποιότητας εδέσματα, «τιγκαρισμένα» με αμφιβόλου προέλευσης κρέατα, διάφορες αλοιφές και πολλές μα πολλές πατάτες, η τάση είναι «επιστροφή στο παλιό καλό σουβλάκι.» Αυτό που χωράει στη χούφτα μας και είναι όλο και όλο 3-4 μικρές μπουκιές – μεγάλης όμως απόλαυσης. Με αυτή τη νοοτροπία άνοιξαν πριν λίγο καιρό το σουβλατζίδικό τους στο κέντρο του Πειραιά δύο καλοφαγάδες φίλοι, «κυνηγοί» των καλών γεύσεων και του καλού σουβλακιού, ο Μπάμπης Παπαθανασίου και ο Χρήστος Μπιτσιώνης. «Πάντα τρώγαμε στα παλιά σουβλατζίδικα, εκείνα που δεν βάζουν πατάτες, με τη μυστική σαλτσούλα. Είναι η λόξα μας. Μεγαλώσαμε με σουβλάκι από το Τάκα Τάκα και τον Καράμπελα. Τρώγαμε και στο Πικάντικο στον Πειραιά και στον Αλέκο στον Κορυδαλλό, φανταστικά μαγαζιά που τώρα έχουν κλείσει. Αυτοί ήταν η έμπνευσή μας. Τέτοιο σουβλάκι θέλαμε να φτιάξουμε και να προσθέσουμε τις δικές μικρές πινελιές», λέει ο Μπάμπης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΠού βγαίνουμε μετά το γραφείο; Τα αγαπημένα μας after office στέκια στην Αθήνα

Σε ένα παλιό πειραιώτικο σπίτι αποφάσισαν να στεγάσουν το σουβλατζίδικο οι δυο φίλοι. Το φρεσκάρανε σε στιλ κυκλαδίτικο, στήσανε τις ψησταριές και τοποθετήσαν μερικά σκαμπό. Λίγο πριν ανοίξουν, το βαφτίσανε Νικαράγουα! Το περίεργο όνομα ξεκίνησε σαν αστείο. Τελικά το κρατήσανε και καλά κάνανε γιατί έχει πλάκα, σου μένει και σε κάνει να φαντάζεσαι ιστορίες. «Στην αρχή θέλαμε να το βγάλουμε Ντέταρι προς τιμήν του παλιού παίκτη του Ολυμπιακού αλλά αποφασίσαμε να το κρατήσουμε πιο ουδέτερο», λένε και γελάνε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣSeñor Picante: δοκιμάσαμε tacos στην πρώτη birrieria της Αθήνας

Μπορεί να έκαναν πλάκα με το όνομα, όμως οι δύο συνεργάτες πήραν στα σοβαρά το μαγαζί τους. Έδωσαν μεγάλη έμφαση στις πρώτες ύλες – είναι, άλλωστε, το μόνο μυστικό για το καλό σουβλάκι. Για τα κρέατα αποφάσισαν να συνεργαστούν με γνωστό κρεοπωλείο που φέρνει σφαχτά από τη Λιβαδειά. Τους ετοιμάζει τα καλαμάκια και τα μπιφτέκια στο εργαστήριο ένα-ένα στο χέρι, και τους τα φέρνει κάθε πρωί. Τις συνταγές τις άφησαν όσο πιο παραδοσιακές γίνεται. Στις μαλακές πίτες που παίρνουν από τη βιοτεχνία Σταμάτη στο Περιστέρι τυλίγουν καλαμάκια με χοιρινό με το λιπάκι του ή μπιφτεκάκι μοσχαρίσιο και ζουμερό. Προσθέτουν σάλτσα ντομάτας που τη μαγειρεύουν οι ίδιοι με πιπέρι και ρίγανη από το χωριό Μουσιωτίτσα στα Γιάννενα – από εκεί η καταγωγή του Μπάμπη. Το κρεμμύδι είναι πικάντικο και λεπτοκομμένο και μπαίνει στην πίτα μαζί με λίγο μαϊντανό για τη φρεσκάδα και ντομάτα γλυκιά και κατακόκκινη. Ο μανάβης και φίλος τους από την κρεαταγορά του Ρέντη φροντίζει να έχουν τα καλύτερα εποχικά λαχανικά. Στο τέλος βάζουν μπόλικη πάπρικα γλυκιά ή καυτερό κόκκινο πιπέρι, για όποιον το προτιμά, όλα από από τον Μανδραγόρα στην αγορά του Πειραιά.

Έχουν άλλες δύο εκδοχές σε τυλιχτό, πιο ιδιαίτερες: η μία με αρμένικο σουτζούκι από το ιστορικό ντέλι Αβακιάν στη στοά Πολίτη στον Πειραιά και τυροσαλάτα από το Γαρδίκι στα Καμίνια, ένα μαγαζί που φέρνει τυριά από μικρούς τυροκόμους από τα Τρίκαλα και την Καρδίτσα. Το τυλιχτό με το κοτόπουλο έχει πολίτικη σαλάτα δική τους, με λάχανο, καρότο, σέλινο, σος μουστάρδας και γλυκιά πάπρικα και του πάει πολύ. Το τζατζίκι είναι χειροποίητο και το φτιάχνουν όπως τους αρέσει με το σκόρδο να καίει. Για πατάτες στο τυλιχτό δεν το συζητάνε, το έχουν κάνει σλόγκαν ακόμη και στον τοίχο τους: «Ου βάλεις πατάτες στο σουβλάκι σου». Τις βάζουν όμως στις μερίδες τους και είναι παρασκευασμένες με μαστοριά, με ένα κόλπο που ο Μπάμπης ξεσήκωσε από τον θείο του, ιδιοκτήτη της ταβέρνας Κεφαλονίτης στην Καστέλα. Δούλευε εκεί όταν ήταν πιτσιρικάς και έμαθε πολλά μυστικά. Αφού τις καθαρίσουν και τις κόψουν, τις «ποσάρουν», τις τηγανίζουν δηλαδή δυο φορές για να γίνουν από έξω τραγανές και μαλακές από μέσα. Είναι τόσο καλές που υπάρχουν μέρες που τους τελειώνουν γιατί δεν προλαβαίνουν να ετοιμάσουν άλλες.

Το ωράριο τους είναι τέτοιο που να εξυπηρετεί την αγορά για το μεσημεριανό διάλειμμα ή τους υπαλλήλους στο σχόλασμα. Έτσι λειτουργούσαν και παλιά τα σουβλατζίδικα, απευθύνονταν κυρίως στην εργατική τάξη. Τα Σάββατα το κρατάνε λίγο παραπάνω γιατί μαζεύουν κόσμο που έρχονται εκτός από το σουβλάκι και για τις ελληνικές μπίρες που σερβίρουν από τη Sourmena Brews.