Μυτιλήνη: Πάμε για προσκύνημα με ούζο και μεζέ στον Αντώνη στο Καγιάνι

Βρίσκεται περίπου στα 6 χιλιόμετρα από το κέντρο της Μυτιλήνης, ψηλά στην περιοχή Ταξιάρχες, στο Καγιάνι, έχει θέα προνομιακή ίσαμε τη θάλασσα κι ακόμα παραπέρα, στην άκρη του ορίζοντα που σχηματίζονται τα παράλια της Μικράς Ασίας. Αν ήταν σε άλλο μέρος της χώρας θα το λέγαμε και οικογενειακή ταβέρνα, στη Λέσβο όμως για να συνεννοούμαστε το λέμε ουζερί. Οι ντόπιοι το γεμίζουν ασφυκτικά από το ’90 που λειτουργεί, το συστήνουν ανεπιφύλακτα και φέρνουν εδώ τους καλεσμένους τους και όσους θέλουν να ευχαριστήσουν. Ο ίδιος ο Αντώνης, πανταχού παρώνν, στιβαρός, μετρημένος, αυθεντικός, έτσι και κερδίσετε το χαμόγελό του δεν το παίρνει πίσω με τίποτα. Η περιποίηση είναι σβέλτη, έμπειρη και με φροντίδα, και οι μεζέδες καταφτάνουν στο τραπέζι με τη σειρά που επιβάλλει η ιεροτελεστία του ούζου/μεζέ όπως ξέρουν οι Λέσβιοι.

Ντόπια υλικά διαλεγμένα με προσοχή και λεπτομέρεια

«Τον Αντώνη τον συναντώ σχεδόν κάθε πρωί στο μανάβικο της αγοράς» έγραφε σε σχετικό κείμενό της η Μυτιληνιά φίλη και συνάδελφος δημοσιογράφος Βαρβάρα Γκιγκιλίνη. «Παρατηρώ πώς διαλέγει τις καλύτερες ντομάτες και τα λαχανικά που χρειάζεται για την καθημερινή προετοιμασία της κουζίνας. Θα τα κοιτάξει όλα ένα ένα, όπως κάνουν οι γιαγιάδες στις λαϊκές αγορές. Θα προσέξει να μην έχει στίγματα η ντομάτα, θα τη μυρίσει και θα τη βάλει μέσα στη σακούλα. Ύστερα έρχεται η σειρά του ψαρά, που θα του προτείνει τα φρέσκα της ημέρας. Θα σταθεί πάνω από τα κασελάκια σκεπτικός και θα κοιτάξει την ψαριά ένα γύρο. Και μετά θα κατευθυνθεί στο κρεοπωλείο, ακολουθώντας την ίδια ιεροτελεστία. Κάπως έτσι γίνονται καθημερινά από τον ίδιο τα ψώνια για το ουζερί του».

Μεζέδες για χειροκρότημα

Αλέγρα κουζίνα, μια ωδή στην απλότητα, την καθαρή πρώτη ύλη, την ανάδειξη της τοπικότητας και την έμφαση στην εποχή. Είναι το προσκύνημά μου κάθε φορά που πηγαίνω στο νησί, και περνάω απαραιτήτως για μια γύρα με ούζα και μεζέδες. Σερβίρουν από μπιζελόφαβα, όστρακα της εποχής, σουπιά ξυδάτη, κταβάκια (προσφυγάκια) σκορδαλιά, καλαμάρι λουκούμι και ό,τι θαλασσινά και ψάρια βγάλουν τα καΐκια, μέχρι κεφτέδες κορυφαίους με ολίγο κύμινο και συκώτι τηγανητό με μια ζουμερή λαδένια σαλτσούλα. Νοστιμιές ασυναγώνιστες είναι οι τραγανοί και μυρωδάτοι γκιουζλεμέδες του (τηγανητά τυροπιτάκια με χειροποίητη ζύμη), το μαστιχωτό κρασάτο χταπόδι, ο μαρινάτος γαύρος, οι παστές σαρδέλες και γενικά τα παστά τους, και όταν υπάρχει διαθέσιμη, η ψητή σκορπίνα στα κάρβουνα. Αν θέλετε ντόπιο τυρί θα σας ετοιμάσουν πολύ ωραίο σαγανάκι με λαδοτύρι, και αν σας αρέσουν οι δυνατές, γινομένες γεύσεις ζητήστε του το περσινό ώριμο λαδοτύρι που έχει μεστώσει στο λάδι. Το ούζο φυσικά ρέει άφθονο, υπάρχει μεγάλη ποικιλία σε ντόπιες ετικέτες, σχεδόν απαρτία – άλλωστε οι λέσβιοι μεζέδες τραβάνε τόνους από το εθνικό μας ποτό. Από την προσωπική κάβα του Αντώνη μπορεί όποιος ενδιαφέρεται για καλό κρασί, να βρει και ωραίες επιλογές από τον ελληνικό αμπελώνα.

Οδηγίες προς ναυτιλομένους: Αν πάτε Σαββατοκυριακό να κλείσετε απαραιτήτως τραπέζι. Στον δρόμο, λίγο πριν φτάσετε στον Αντώνη, στη Βαρειά, υπάρχει το ζαχαροπλαστείο Βιενέζα που φτιάχνει εκπληκτικό μπακλαβά αμυγδάλου, και λίγο πιο πέρα, σε μια μικρή παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο, υπάρχουν τα μουσεία Teriade και Θεόφιλου, που αξίζουν οπωσδήποτε μια επίσκεψη.