Ανάφη: Στην ταβέρνα της παπαδιάς στον Ρούκουνα μαγειρεύουν με παραθαλάσσια κηπευτικά

Πιο καλοκαιρινό σκηνικό από αυτό δε γίνεται. Ρομαντικό ταξίδι στον χρόνο, σε μια ταβερνούλα που περιβάλλεται από τους κήπους της, από καλαμιές, παχύφυτα, φραγκόσυκα, αμπελιές και συκιές, ακριβώς μπροστά στο μονοπάτι που οδηγεί πεζή στην αφράτη παραλία του Ρούκουνα. Μπάνιο και ξεροψήσιμο στην καυτή άμμο χωρίς σημάδια από μαγιό, ένα γρήγορο beauty nap κάτω από τα αρμυρίκια, κι ύστερα, όταν γουργουρίσει το στομάχι, με δυο τρεις γρήγορες δρασκελιές, παίρνουμε θέση στα τραπεζάκια της παπαδιάς. «Στης παπαδιάς» είναι η ταβέρνα του Ρούκουνα, όπως την ξέρουν οι ντόπιοι, για τον προφανή λόγο, καθότι ο μπαμπάς Αλεξόπουλος ήτανε παπάς. Όσο για τη μαμά Ζαμπέτα, την περίφημη παπαδιά, είναι η αρχιμαγείρισσα από το 1990 που άνοιξαν την ταβέρνα, ενώ πλέον μοιράζεται την κουζίνα με τον γιό της Αναστάση, και τα της υποδοχής με τον άλλο της γιο, τον Στάθη.

Η αυλή τους είναι χαρά θεού, όλο δροσιά και χαδιάρικα γατιά. Οι περισσότεροι πελάτες ξημεροβραδιάζονται εκεί. Όσοι ξέρουν μπαίνουν στο μαγαζί για να διαλέξουν από τη βιτρίνα τα μαγειρευτά ημέρας. Είχαν κόψει από τον κήπο άσπρες μελιτζάνες την προηγούμενη μέρα και τις έκαναν χαρακωτές με σκόρδο και λίγη κανέλα, κι είχαν ένα μέλωμα πληθωρικό. Πήραμε φάβα στολισμένη με γούστο και φρεσκάδα με ολίγα καπαρόφυλλα, κρεμμυδάκια λεπτοκομμένα, ντοματίνια, πιπερίτσες, ελιές κι αγγουράκια, ένα ωραίο απαλό τζατζίκι λουσμένο με καλό λάδι και καπαρόφυλλα, χωριάτικη με ντομάτες ζουμερές, την τελευταία μερίδα παστίτσιο που είχε μείνει, αγκινάρες με φρέσκα κουκιά και μια λεμονάτη χοιρινή μπριζόλα με πατάτες στον φούρνο που κοντέψαμε να φάμε και το πιάτο. Άλλες μέρες έχει άλλα φαγιά: μακαρόνια με κιμά, κεφτέδες, κόκορα φρικασέ, κόκορα κρασάτο… «Σήμερα θα κόψουμε ανθούς, το βράδυ θα τους γεμίσουμε, κι αύριο θα τους κάνουμε τηγανητούς» ενημερώνουν τους τακτικούς πελάτες.

Τα περισσότερα σπίτια στην Ανάφη έχουν το φουρνί τους, που συνήθως θυμίζει σπίτι για χόμπιτ. Εδώ, στο πίσω μέρος του μαγαζιού, βρίσκεται όχι ένα, αλλά δύο φουρνιά, πλάι πλάι, μουτζουρωμένα εκεί κοντά στις εισόδους τους δίπλα στο μεταλλικό πορτάκι. Ανάβουν όταν έχουν κόσμο στο μαγαζί, για να βάλουν να ψήσουν κατσικάκι με πατάτες, καμιά ρεβυθάδα στα παλιά αναφιώτικα κεραμικά σκεύη, και ρίχνουν μέσα και κάνα λαδερό. Κάποιες βραδιές ανάβουν και κάρβουνα και ψήνουν ντόπια κατσικάκι αναφιώτικο της ώρας. Όταν φεύγει ο κόσμος και σβήνουν οι φωτιές, μένουν μόνο κάποιοι λίγοι παραθεριστές που αποκοιμιούνται κάτω στην αμμουδιά. Μένουν και οι Αλεξόπουλοι εκεί μονίμως, η μοναδική οικογένεια που ζει ολοχρονίς στον Ρούκουνα.