Ελλάδα δυο κόσμων. Βιώνει την Ανατολή, ψαχουλεύει τη Δύση.
Με τις πρώτες βροχές ξυπνά η γη κι ένας παράδεισος με απίστευτης ποικιλίας βλάστηση απλώνεται γύρω σαν νόστιμο χαλί. Μερακλήδες, εκδρομείς σε απείραχτες από δόμηση και άλλες εκμεταλλεύσεις περιοχές, με μικρούς καλοδουλεμένους σουγιάδες και μαχαίρια, με σακούλες, σακίδια, καλάθια, ξεδιαλέγουν τα καλύτερα, τα πιο τρυφερά και νόστιμα δώρα της ελληνικής γης, τα άγρια βρώσιμα χόρτα της.
Σταχυολογώ: ζοχοί, ραδίκια, πικροράδικα, σταμναγκάθια, γαλασίδες, προβάσια, προβασόχορτα, καρύδες, αγριοκαρότα, ασκόλυμπροι, καυκαλήθρες, κουσουνάδες, αγριολάπαθα, αγριοσέσκουλα, μυρώνια, γένια του τράγου, νύχια της πέρδικας, μάραθα, αγριόσκορδα, αγριοσέλινα, αγριαγκινάρες, βρούβες, τσουκνίδες, αγριοσπαράγγια, κρίταμο, κάππαρη… Ατέλειωτη λίστα.
Παρά τις κάποιες σποραδικές και μοναχικές πρωτοβουλίες, παραμένουν άγνωστα. Τόπος αχαρτογράφητος για τη δημόσια εστίαση, καθώς σπανίζει η όποια λογική εποχικότητας. Τα άγρια χόρτα είναι πλούτος γευστικός στο τραπέζι.
Ανασυντάσσουν και συμπληρώνουν την παλέτα των βασικών γεύσεων που αναγνωρίζει η στοματική μας κοιλότητα: το πικρό και το γλυκό, το αδρύ, το γήινο, το ωμό, το ελαφρώς αχνισμένο, το τσιγαριαστό, το νόστιμο και μυρωδάτο. Είναι δυο δρόμοι. Ο ένας σε βγάζει στην αλεγρία των αγρών, ο άλλος στα πλαστικά τελάρα του μανάβη και στα ψυγεία των σούπερ μάρκετ. Αυτοί που τους βαδίζουν δεν μοιάζει επί της ουσίας να συναντώνται. Ξένοι στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα. Συχνά επιλέγω τον πρώτο. Για τη χαρά της διαδικασίας, την επικοινωνία με τη γη που αενάως μας στέλνει μηνύματα. Για τη γιορτή του τραπεζιού, που αποκτά άλλο χαρακτήρα όταν εμπλουτίζεται με τη σοδειά του τροφοσυλλέκτη.
Στο σπίτι, τα χόρτα ήταν στοιχείο εκ των ων ουκ άνευ της διατροφής μας, κυρίως τον χειμώνα έως την άνοιξη. Ήταν εκεί όταν ήρθαν οι πρώτες αναφορές στις βιβλιοθήκες μας: «Τα χόρτα», το υποδειγματικό βιβλίο καταγραφής από τη Μυρσίνη Λαμπράκη, που άνοιξε έναν σημαντικό δρόμο στην ελληνική βιβλιογραφία. «Τα άγρια χόρτα στο πιάτο σας», της Ρούλας Γκόλιου. «Τα βότανα στην κουζίνα», της Μαρίας και του Νίκου Ψιλάκη. «Τα άγρια χόρτα του Χαρασσώνα», του Μιχάλη Μακρουλάκη και της Μαρίας Ρώτα.
Ελλάδα δύο κόσμων. Βιώνει την Ανατολή, ψαχουλεύει τη Δύση.
* «Πάμε για χόρτα», Ημερολόγιο 2018, του Συλλόγου Γυναικών Άνω Μεράς Μυκόνου «Ανωμερίτισσες»
