Τα καλύτερα του Μαρτίου: Πού έφαγε και τι ξεχώρισε η ομάδα του Γαστρονόμου

Αθήνα, Σύρο, ακόμη και Βαρκελώνη έχει η λίστα της ομάδας του Γαστρονόμου αυτή τη φορά. Και μπόλικη άνοιξη έχει, με τα λαχανικά της εποχής να βάζουν την πινελιά τους στα πιάτα, και δέντρα και αγρούς να λουλουδιάζουν. Πολλά ωραία δοκιμάσαμε μέσα στον Μάρτιο: από συκώτι σαβόρο και αρνί τσιγαριαστό σ’ έναν καφενέ στην παλιά αγορά της Ερμούπολης, ψαροκεφτέδες και τονολακέρδα σε ένα ουζερί που άνοιξε πριν από λίγο καιρό στον Κεραμεικό, μέχρι άγρια σπαράγγια με μορχέλες και μελάτο αυγό στο Μοναστηράκι και ένα τέλεια ψημένο φιλέτο στην Κηφισιά. Χαρήκαμε αφράτα κρουασάν στη λιακάδα και ένα σορμπέ φράουλα άκρως δροσιστικό και αρωματικό.

Γράμμα από τη Σύρο

Λουλούδιασε το νησάκι μου μέσα στον Μάρτη, και γέμισε ο τόπος χαμομήλια, καμπανούλες, παπαρούνες και μολόχες. Μύρισε άνοιξη και μαζί άνοιξαν και αρκετά από τα μαγαζιά που είχαν πέσει σε χειμερία νάρκη. Συντροφιά όλο τον χειμώνα κράτησε στους ντόπιους ο όμορφος καφενές που άνοιξε το περασμένο καλοκαίρι μέσα στην παλιά αγορά της Ερμούπολης, πλάι στα μανάβικα και στα μπακάλικα. Η Ρεβάνς του Αλέξανδρου, του Μιχάλη και της Ξανθίππης είναι ένα σύγχρονο καπηλειό, όπως θα έπρεπε να είναι. Αν άνοιγαν περισσότερα καφενεία επί των ημερών μας, κάπως έτσι θα έπρεπε να μοιάζουν. Καλόγουστα απλό, χωρίς εξεζητημένα διακοσμητικά ευρήματα, σεμνά και όμορφα ενταγμένο μέσα στο πλαίσιο της νησιώτικης αγοράς όπου βρίσκεται. Ανοίγει γύρω στις 8 και σερβίρει καφεδάκι και πρωινό για όσους ξεκινούν νωρίς την ημέρα τους και για όσους πηγαίνουν στις δουλειές τους, κι αργότερα μέσα στην ημέρα μαζί με το τσίπουρο και το κρασί βγάζουν μικρά πιατάκια με μεζέδες που ετοιμάζουν στην κουζίνα τους. Δεν έχουν σταθερό μενού, όλα εξαρτώνται από τη διαθεσιμότητα της αγοράς, από την εποχή και τα κέφια της μαγείρισσας. Μπορεί να βρείτε κεφτεδάκια σαλτσάτα, ξινόχοντρο με μελιτζάνα, ντάκο, συκώτι σαβόρο, αρνάκι τσιγαριαστό, πάντα έχουν έχουν ένα όσπριο, μερικά τυράκια και αλλαντικά ντόπια, αλίπαστα και ελιές διαλεχτές. Έκπληξη είναι η μικρή λίστα με καλά εμφιαλωμένα, ελληνικά κρασιά, που συν τοις άλλοις δείχνει την οξυδέρκεια και το καλό τους γούστο. Το κρασί σερβίρεται σε κολωνάτα ποτήρια, γιατί έτσι πρέπει, και δεν έχει καμία σημασία αν είναι καφενές κι όχι καλό εστιατόριο. Νικολέτα Μακρυωνίτου

Ρεβάνς, Χίου 8, Ερμούπολη, Σύρος, Τ/22810-79.188

Μία σχολή μαγειρικής, ένα μισελενάτο εστιατόριο και μερικά απίθανα κρουασάν

Και μια πλούσια ρουστίκ φασολάδα με έναν τέλεια τηγανισμένο μπακαλιάρο σε μια καταλάνικη ταβέρνα, και διάφορα πιο σύγχρονα πιάτα –ανάμεσά τους και μια μοντέρνα ερμηνεία της παέγιας που πολύ μου άρεσε– και μπόλικο χαμόν έφαγα στις αρχές του μήνα που βρέθηκα για λίγο στη Βαρκελώνη. Αλλά το έφερα από δω, το έφερα από κει, και παρότι δεν είμαι ο πιο γλυκατζής άνθρωπος του κόσμου είπα να γράψω για μια pasteleria. Το Hofmann είναι στην παλιά πόλη, πολύ κοντά στο μουσείο Πικάσο. Αμέσως το ξεχωρίζεις με το που βλέπεις τον γαλάζιο τοίχο και τα γλυκά στην κομψή, λευκή προθήκη μπροστά στη βιτρίνα. Άμα πας για το σπίτι, το ξενοδοχείο ή όπου μένεις τέλος πάντων, παίρνεις κάτι από εκεί. Άμα έχεις πλάνα μπροστά σου, παίρνεις κάτι στο χέρι, όπως εγώ, που βρέθηκα σε ένα παγκάκι στο ζωντανό πρωί και βράδυ Passeig del Born, δυο βήματα παραπέρα, με δύο χάρτινα σακουλάκια. Εκείνο το αφράτο κρουασάν με τη μοσχοβολιστή, βουτυράτη ζύμη, το σούπερ κυψελωτό εσωτερικό και το μασκαρπόνε το σκέφτομαι και με πιάνει σιελόρροια – και το άλλο, που πήρα, με την κρέμα βανίλιας ήταν πολύ καλό. Στη σχολή μαγειρικής Hofmann, που έχει βγάλει πολλούς γνωστούς Σπανιόλους σεφ, κι η οποία έχει εντός της ένα εστιατόριο με αστέρι Michelin (κάτι που δεν το συναντάς συχνά), ανήκει αυτό το ζαχαροπλαστείο. Αν σχεδιάζετε ταξίδι στα μέρη του, περάστε μια βόλτα. Τώρα από ό,τι διάβασα έχει αποκτήσει και ένα αδερφάκι, σε μια άλλη γειτονιά, οπότε βάζω και τη δεύτερή του διεύθυνση. Α.Σ.

Carrer dels Flassaders, 44 & Αvenida de Pau Casals 5, Βαρκελώνη

Προθέρμανση για διακοπές στον Κεραμεικό

Κάτω από τις ανθισμένες κουτσουπιές σε έναν πεζόδρομο στον Κεραμεικό απόλαυσα τις προάλλες νόστιμους ψαρομεζέδες και μπίρα από τις Κυκλάδες. Ο λόγος για το ουζερί Πελεκάνος, που άνοιξαν πριν μερικές εβδομάδες η Βιβή Λαμπροπούλου και ο Νικόλας Κοκολάκης. Ο χώρος είναι απλά διακοσμημένος, με το λευκό και το γαλάζιο να επικρατούν, λίγα κάδρα στους τοίχους με θαλασσινά θέματα, ξύλινες καρέκλες με ψάθα και τραπεζάκια στρωμένα με χαρτί του ιχθυοπωλείου. Τα πιάτα τους σηκώνουν βελτίωση, αλλά η φιλοσοφία τους με κέρδισε. Φέρνουν ψάρια και θαλασσινά από την Τήνο και τα ετοιμάζουν χωρίς πολλές παρεμβάσεις. Έφαγα αλμύρα που κράταγε στο δόντι και δεν είχε παρά λίγο ελαιόλαδο και λεμόνι. Η ταραμοσαλάτα με το αλάτι γαύρου με κέρδισε και την απόλαυσα διπλά, κάνοντας βούτες με ψωμί από το Τρομερό Παιδί στα Ιλίσια. Οι ψαροκεφτέδες έκρυβαν μια έκπληξη: είχαν καλαμποκάλευρο στο κουρκούτι που ταίριαζε πολύ καλά. Τα τηγανητά καλαμαράκια δεν άρεσαν σε όλη την παρέα αλλά εγώ τα ευχαριστήθηκα: ήταν φρέσκα, τραγανά και πολύ μαλακά. Η λακέρδα τόνου ήταν ο τέλειος μεζές για την μπίρα και το βολάκι –ένα από τα τηνιακά τυριά που φέρνουν– με πήγε κατευθείαν στο νησί. Συνολικά ήταν ωραία εμπειρία, ιδανική προθέρμανση για τις καλοκαιρινές διακοπές. Μαρίνα Πετρίδου

Σφακτηρίας 24, Κεραμεικός, Τ/ 213-046.7173

Ένα βράδυ στο ανακαινισμένο Τhe Τwenty Οne Restaurant

Η θερμή υποδοχή, η μουσική που φτιάχνει τη διάθεση, ο κατάλληλος φωτισμός που επιτρέπει να βλέπεις τόσο τον διπλανό όσο και αυτό που υπάρχει στο πιάτο, τα άνετα καθίσματα που καλούν τους επισκέπτες να χαλαρώσουν και να απολαύσουν το βράδυ τους, η κεντημένη πετσέτα φαγητού που γράφει The Twenty One: κάθε λεπτομέρεια ήταν φροντισμένη εκείνο το βράδυ που μπήκαμε στο ανακαινισμένο εστιατόριο της Κηφισιάς εντός του στυλάτου ξενοδοχείου The Twenty One.

Η εσωτερική διακόσμηση είναι ένα δημιούργημα απροσμέτρητης φινέτσας. Δεν ξέρω πώς ήταν παλιά, αλλά αυτό που αντίκρισα σήμερα το χαρακτηρίζω «κούκλα». Πρόκειται για ένα φουλ κοσμοπολίτικο μέρος, σαν σκηνικό ταινίας του Paolo Sorrentino. Και πώς να μην είναι, αφού οι ιδιοκτήτες έχουν επενδύσει στην ατμόσφαιρα και το design χρησιμοποιώντας το προσωπικό τους γούστο αλλά και την επαγγελματική υπεροχή τους (μεταξύ των ιδιοκτητών είναι η οικογένεια της Moda Bagno, Interni και του σικάτου ξενοδοχείου The Wild στη Μύκονο).

Γυρνώντας το κεφάλι μου 180 μοίρες κατέστη σαφές πως αυτό είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι –εξαιρετικά καλοντυμένοι– έρχονται όχι μόνο για να γευτούν πολύ καλό φαγητό αλλά και να περάσουν ωραία, είναι εστιατόριο-έξοδος. Στα του φαγητού, το μενού που επιμελείται ο σεφ Νίκος Δημητράς είναι εξίσου cosmopolitan: από φιλέτο black cod μέχρι σούσι, ριζότο μανιταριών και μπέργκερ. Ξεκαθαρίζω πως δεν πρόκειται για αχταρμά, αλλά αντίθετα για στοχευμένες επιλογές με πολύ καλά υλικά που γίνονται νόστιμα πιάτα και αποσκοπούν σε ένα πραγματικά feel good γεύμα. Το σούσι μπορεί να μην ήταν το καλύτερο της ζωής μου αλλά ήταν κάτι περισσότερο από ένα χρωματιστό ρολό και φυσικά δικαιολογεί την παρουσία του σε ένα μενού που είναι φτιαγμένο για να καλύπτει όλα τα γούστα – γαλλική, ιταλική, ασιατική και γιαπωνέζικη κουζίνα. Το φιλέτο από μοσχάρι Limousin ήρθε ψημένο τέλεια, με τις πιο ωραίες τηγανητές πατάτες και μια βελούδινη σος μπεαρνέζ δίπλα, και ήταν πραγματικά αξιομνημόνευτο, το ίδιο και ο «μαύρος» μπακαλιάρος με άγριο ρύζι και χόρτα. Οι σαλάτες και όλα τα πρώτα ήταν αρκετά αξιόλογα: πικάντικες γαρίδες ή ένα πιάτο με σπαράγγια και κρεμώδη σος με ταχίνι. Ήπιαμε ένα υπέροχο Πάλπο από το οινοποιείο Κυρ Γιάννη, ένα Chardonnay Αμυνταίου υψηλής κλάσης, και συνεχίσαμε με Châteauneuf-du-Pape από τη θρυλική γαλλική οικογένεια του κρασιού, Perrin. Κλείσαμε με baked Alaska, αρκετό γέλιο και μια ωραία αίσθηση πλήρωσης, πως όλα είχαν πάει καλά εκείνη τη βραδιά.

Θα επιστρέψω στο αίθριο, μόλις αρχίσουν να πρασινίζουν τα πλατάνια της αυλής τους. – Νένα Δημητρίου

Κολοκοτρώνη 21 και Μυκόνου, Κηφισιά, Τ/ 210-62.33.521

Σπαράγγια, σαλάχια και φράουλες

Σπαράγγια, αγκινάρες, αρακάδες… είναι αβανταδόρικα τα τρυφερούδια της εποχής. Στο Λινού Σουμπάσης και Σια έφαγα δύο από τα πιο νόστιμα πιάτα του μήνα που μύριζαν άνοιξη. Το πρώτο: βλίτα με τριμμένη ντομάτα, βασιλικό και ελαιόλαδο – τίποτα περιττό, όλο φρεσκάδα. Το δεύτερο: άγρια σπαράγγια με πεντανόστιμες μορχέλες, ένα μελάτο αυγό και ελαφριά κρέμα από ελληνικό μπρι. Στο Wine is Fine το σαλάχι με βούτυρο και κάππαρη (και το ρυζόγαλο στο τέλος) ήταν πολύ ευχάριστες εκπλήξεις. Η φράουλα του Django Gelato από την άλλη δεν είναι έκπληξη, αλλά σταθερά ένα από τα πιο τσαχπίνικα σορμπέ της πόλης και κάθε χρόνο το περιμένω πώς και πώς. Γ.Π.

Λινού Σουμπάσης και ΣΙΑ, Μελανθίου 2, Μοναστηράκι, Τ/210-32.20.300
Django Gelato, Βεΐκου 15, Κουκάκι, Τ/211-42.22.029
Wine is Fine, Βύσσης 6, Μοναστηράκι, T/210-32.30.304