Αύρα ιταλική, αλλά και πίτσα με… γιαούρτι σε μια θαυμάσια πιτσαρία στη Θεσσαλονίκη.
Η θέση: Στην οδό Βιλαρά 2, κάτω από τη Συγγρού, στη γωνία του οικοδομήματος της Στοάς Μαλακοπής. Πήρε το όνομά της από τον Ιταλό αρχιτέκτονα της στοάς, Βιταλιάνο Ποζέλι, έναν από τους καλύτερους της εποχής του. Φτάνετε με δυσκολία με αυτοκίνητο, καλύτερα με τα πόδια, μέσα από τα στενά της Βαλαωρίτου.
Η ατμόσφαιρα: Μικρός χώρος που αποπνέει ιταλική και γενικότερα ευρωπαϊκή αύρα. Οι άνθρωποι πίσω από το εγχείρημα προσπάθησαν – και πέτυχαν – να υιοθετήσουν τη φιλοσοφία αντίστοιχων χώρων στη γενέτειρα της πίτσας και όπου αλλού αυτή τιμάται ιδιαίτερα. Πολυέλαιοι, γύψινοι μπαρόκ καθρέφτες κι ένας εντυπωσιακός «ξυλόφουρνος» νέας τεχνολογίας (λειτουργεί δηλαδή και με γκάζι) στην κουζίνα, ξύλινοι πάγκοι με λίγα τραπεζάκια και ζεστή, μίνιμαλ ατμόσφαιρα στο πίσω μέρος. Οταν ο καιρός το επιτρέπει, βγαίνουν τραπεζάκια κι έξω.
Το φαγητό: Η πίτσα της είναι από τις καλύτερες στην πόλη κι αυτό το αναγνωρίζουν – γι’ αυτό και την προτιμούν – ακόμη και μη Θεσσαλονικείς foodies. Οι διθυραμβικές κριτικές που είχα ακούσει μέχρι την πρώτη φορά που την επισκέφτηκα, έπεφταν «μέσα». Αφού θαύμασα τα παιδιά που έψηναν (κι έμαθα αρκετά για το πώς το κάνουν), παρήγγειλα μια «Zucchini» (με κολοκυθάκι, βουβαλίσια μοτσαρέλα και τοματίνι, φρέσκο πλατύφυλλο βασιλικό, πιπέρι και χοντρό αλάτι). Πρωτότυπη, γεμάτη και τα υλικά ζωντανά, ακόμη και μετά το ψήσιμο.
Λίγο καιρό μετά, ξαναπήγα με μία φίλη. Πήραμε την περίφημη «Τρούφα» της Poselli (με μοτσαρέλα, τοματίνι, πάστα τρούφας και φρέσκο βασιλικό) και την πίτσα «Γκρέκα» (με φρέσκο αγελαδινό γιαούρτι στη βάση, φέτα, τομάτα, ελιές και ρίγανη). Μαζί με τις πίτσες μας και μία μερίδα κανελόνια (με τυρί ρικότα και σπανάκι) και άλλη μία λαζάνια «α λα μπολονέζ». Η «γκρέκα» θύμιζε ντάκο (βέβαια υπάρχει και η «κρητική») και ήταν πολύ χορταστική. Τα λαζάνια ήταν εξαιρετικά. Στην «Poselli» παίρνουν καλής ποιότητας υλικά από την Ιταλία, ψάχνουν όμως και την ελληνική αγορά – π.χ. καλής ποιότητας φέτα ΠΟΠ και ελαιόλαδο Μυτιλήνης (από «κολοβή» ελιά, της Terra Lesvika).
Το μενού μεγάλο, με πολλούς πειραματισμούς στις πίτσες και στα ζυμαρικά. Πρόσφατα προστέθηκε και η πίτσα «πεσκετέριαν» (από το pesca, που σημαίνει ψάρι). Περιλαμβάνει γαρίδες, τοματίνια, ρόκα, μουστάρδα κι αρωματικά και απ’ ότι μάθαμε, «φεύγει» πολύ. Στις γλυκιές επιλογές, καλτσόνε με νουτέλα και μασκαρπόνε.
Ο λογαριασμός: Οι τιμές κυμαίνονται μεταξύ 2 και 3 ευρώ το κομμάτι, ανάλογα με το είδος της πίτσας.
Η κάβα: Μικρή. Μοσχοφίλερο λευκό και Αγιωργίτικο Μπουτάρη στα κρασιά, ιταλικό νερό «San Pellegrino», ελληνική Fix και ιταλική Peroni στις μπίρες.
Επιπλέον πληροφορίες: Ανοιχτά από τη 12:00 μέχρι λίγο πριν το ξημέρωμα. Μη διστάσετε να παραγγείλετε και κάτι που δεν υπάρχει εκείνη την ώρα στη βιτρίνα, ο σεφ θα σας το φτιάξει επί τόπου. Προσεχώς και διανομή κατ’ οίκον, με ολόκληρες πίτσες και λοιπές πληροφορίες που θα σας πούνε οι ίδιοι.
