Οι ίδιοι λόγοι ισχύουν για να το κάνεις το καλοκαιρινό σου στέκι.
Ο τόπος και ο κήπος: Κέντρο, γωνία Τσόχα και Βουρνάζου στους Αμπελοκήπους, μέσα στο μαύρο χαμό, βρίσκεται αυτός ο κήπος, αυτός ο μυθικός κήπος που περικλείει το πανέμορφο αρχοντικό των αρχών του 20ου αιώνα, κάποτε σπίτι της ηθοποιού Κυβέλης. Δεν το πιστεύεις ότι βρίσκεται στην καρδιά του άστεως, και η έκπληξη είναι στοιχείο σταθερό όσες φορές και αν επισκεφτείς το εστιατόριο.
Η ατμόσφαιρα: Μπαρ ρέστοραν, όχι από αυτά που σου παίρνουν τα αυτιά, αλλά από αυτά που σου φτιάχνουν τη διάθεση και σου θυμίζουν ότι είναι καλοκαίρι και οι διακοπές δεν είναι τόσο μακριά. Γλυκός μπαρίστικος φωτισμός, μια μεγάλη μπάρα που βουίζει δίνοντας τον τόνο στη βραδιά, happy-go-lucky μουσική, πιο μπιτάτη τα σουκού, όρθιοι ανάμεσα στους καθιστούς, καναπεδάκια ανάμεσα στα τραπέζια. Χαλάρωσις. Είμαι διακοπές!
Το σούσι του Freud oriental: Εδώ ξεκαλοκαιριάζει το καλό γιαπωνέζικο του Κολωνακίου, ή μάλλον και εδώ, καθότι το άλλο θερινό υποκατάστημά του είναι στο ξενοδοχείο Poseidonion στις Σπέτσες. Όπερ σημαίνει το σούσι ρέει άφθονο, το καλό ζουμερό σούσι, μαζί και όλες οι άλλες σπεσιαλιτέ τους. Για να το απολαύσεις θα πρέπει να κάτσεις στο πίσω μέρος του κήπου. Καλό είναι να το διευκρινίσεις όταν κάνεις τηλεφωνική κράτηση.
Οι υπόλοιποι λόγοι για να πας στο Balthazar είναι το φαγητό. Το πολυπρόσωπο, multi-culti φαγητό του Πέσκια. Το οποίο, αν και σαφώς πιο χαλαρό και ανάλαφρο, δεν υπολείπεται σε φινέτσα, σε δημιουργικότητα, σε πειρα(γ)ματική διάθεση. Σκεπτόμενη κουζίνα, τι να λέμε. Εχουμε λοιπόν και λέμε:
Τα ωμά: Σολ-ωμός της σύγχρονης Κρήτης ή μοσχάρι tataki με αρμύρα; Μετάφραση: το πρώτο είναι φιλέτα ωμού σολομού γαρνιρισμένα με τρίμμα κριθαροκουλούρας μουσκεμένο με σκορδόλαδο και καρυκευμένο με μυρωδικά. Το δεύτερο, μοσχαρίσιο φιλέτο, ίσα περασμένο από την πλάκα ψησίματος, κομμένο σε λεπτές φέτες, νοστιμευμένο με σάλτσα lime-σέλινου και συνοδευμένο με αρμύρα τσιγαριαστή. Συμπέρασμα: παραγγέλνουμε οπωσδήποτε και τα δύο! Και μαζί και το ceviche γαρίδας, διότι απλώς τα σπάει!
Τα τηγανητά: Την πρώτη φορά που πήρα το κυκλαδίτικο fish ’n’ chips του καταλόγου (κυκλαδίτικο λόγω του ότι χρησιμοποιεί παριανό «σκυλάκι», γαλέο δηλαδή, και πατάτες αξιώτικες), δεν ήταν καλό. Σαν να είχε περισσότερη σόδα το κουρκούτι, κάτι που του έδινε περίεργη γεύση, σαν να είχε ρουφήξει λάδι παραπανίσιο. Δεν ήταν καλό. Από περιέργεια το ξαναδοκίμασα την επόμενη φορά. Αυτό είναι, άψογο. Οι δοκιμές με το κουρκούτι πέτυχαν, ο τηγανιστής είχε βρει το ρυθμό του. Κουζίνα που δεν εφησυχάζει, αυτό είναι. Οι λάτρεις των μαμαδίστικων φαγητών θα ευχαριστηθούν επίσης με τα μοσχομυριστά κεφτεδάκια με τις τηγανητές πατάτες-σπιρτόξυλα.
Οι σαλάτες: Δροσερή και πικάντικη αυτή με τις noodles και τα λαχανικά, ενδιαφέρουσα και η πράσινη με τη γλυκίζουσα βινεγκρέτ, όμως αποκάλυψη είναι η γιαπωνέζικη χωριάτικη του Πέσκια. Περιέχει πολύχρωμα ντοματίνια (σίγουρη γλύκα και νοστιμιά), γλιστρίδα, πιπεριά, αγγούρι, και το ντρέσσινγκ έχει miso (πάστα από φασόλια σόγιας) και πορτοκάλι, υλικά που δίνουν μια εξωτική αμυλώδη γλύκα στο σύνολο. Ωραία ιδέα το ανθότυρο, που συμπληρώνει ήπια χωρίς να καλύπτει τα υπόλοιπα υλικά.
Τα εξωτικά κύρια: Ο τόνος με την καπνιστή μελιτζανοσαλάτα και τη σάλτσα teriyaki-yuzu είναι ένα από τα διάσημα πιάτα του Πέσκια από τη θητεία του στο Π-box. Respect. Ο φρέσκος σολομός με σόγια, λεμονόχορτο και μέλι, είναι ό,τι υπόσχεται, ένα γλυκολεμονάτο πιάτο που δένει θαυμάσια με τον συνοδευτικό πουρέ σελινόριζας. Η μοσχαρίσια ταλιάτα με σάλτσα chimichurri (γράφεται ανορθόγραφα στον κατάλογο «tsimitsuri»), όπως έπρεπε ψημένη και με τη σκορδάτη και πικάντικη σάλτσα να υπογραμμίζει τη γεύση. Εχει και άλλα πιάτα ο καταλογος, εξωτικά και μη. Επιφυλάσσομαι.
Ζυμαρικά: Ένα κι ένα. Στα σπαγγέτι a la vongole ο Πέσκιας βάζει και λίγο τσιγαρισμένο σουτζούκι, για κόντρα γεύση. Τα ντάμπλινγκς με γαρίδες καλύτερα από των Κινέζων. Οι πένες με ντοματίνια και βασιλικό, μια απλούστατη αλλά νοστιμότατη μακαρονάδα. Τα νιόκι ζυμωμένα με ανθότυρο με σάλτσα αματριτσάνα και σύγλινο από τον Μανιάτη κρεοπώλη Κουράκο, ένα πιάτο για δυνατούς παίκτες.
Street food: Οι πίνοντες στο μπαρ θα συνοδεύσουν το ποτό τους με σούσι από το Freud Oriental και μικρονοστιμιές διά χειρός Πέσκια. Το κόνσεπτ είναι εδώ γκουρμέ φαγητό του δρόμου, ήτοι σουβλάκια (μαριναρισμένα σε sweet chilli sauce), τυρόπιτα σε spring roll, KFC φτερούγες κοτόπουλου πικάντικες με σάλτσα sriracha κ.ά.
Τι δεν πρόκαμα να πω: Tα κοκτέιλ είναι συμπαθητικά. Τα γλυκά, τα οποία επιμελείται ο Διονύσης Αλέρτας σε συνεργασία με τον Χριστόφορο Πέσκια, επίσης. Δοκιμάστε τη μαρέγκα με γλυκό αγγουράκι (!), φράουλες, παγωτό γιαούρτι και κρέμα εσπεριδοειδών. Αλλά και την μπάρα σοκολάτα γάλακτος με σάλτσα παρθένου ελαιολάδου και σορμπέ βερίκοκο. Αμφότερα, έξοχα.
