It

Όσοι εργάζονται στο κέντρο γνωρίζουν καλά το «it». Όλο και κάτι θα έχουν παραγγείλει από εκεί στα δέκα χρόνια λειτουργίας του.

Η θέση: Μετά την αναγκαστική μετακόμιση, λόγω της καταστροφής του στην οδό Πανεπιστημίου, το «it» μεταφέρθηκε στην οδό Σκουφά στο Κολωνάκι, μεταξύ των οδών Βουκουρεστίου και Πινδάρου.

Η ατμόσφαιρα: Η ομάδα των Divercity Architects σχεδίασε έναν όμορφο χώρο με γήινα χρώματα και έμφαση σε φυσικά υλικά όπως το ξύλο και ο φελός.

Το φαγητό: Οταν πρωτοάνοιξε, το 2003, ήταν ίσως το πρώτο «ντελιβεράδικο» προσανατολισμένο στην υγιεινή διατροφή. Η ιδέα ήταν να σερβίρουν γκουρμέ σαλάτες και σάντουιτς, παρασκευασμένα το ίδιο πρωί. Γρήγορο φαγητό, αλλά με αξιώσεις δηλαδή. «Θέλαμε να είναι η αντιπρόταση στο junk food, που ήταν μέχρι τότε η μόνη επιλογή», εξηγεί η ιδιοκτήτρια Κάλλια Καμπουρίδου. Δέκα χρόνια μετά, η συνταγή παραμένει το ίδιο «φρέσκια». Μάλιστα, η Κάλλια σκέφτηκε ότι ήταν ευκαιρία να κάνει ένα ακόμη βήμα, εφαρμόζοντας την ίδια ιδέα στο χώρο του σερβιριζόμενου φαγητού. Ετσι, το «it», εκτός από διανομές, αναλαμβάνει εδώ και μερικούς μήνες να μας ταΐζει επιτόπου. Το μενού έχει αναλάβει ο έμπειρος σεφ Ανδρέας Λαγός, ο οποίος «ρετουσάρει» τον κατάλογο του ντελίβερι και προσθέτει μια σειρά από ζεστά πιάτα, αποκλειστικά για το εστιατόριο. Δοκιμάστε οπωσδήποτε τη σαλάτα με βιολογικό άγριο ρύζι, ρόκα, παρμεζάνα και σταφίδες, το ανάλαφρο κοτόπουλο μαριναρισμένο σε γιαούρτι και τις πεντανόστιμες ραβιόλες με ανθότυρο· όλα τους πιάτα απλά σε σύλληψη, με ξεκάθαρη όμως γεύση και καλές πρώτες ύλες, ως επί το πλείστον από μικρούς παραγωγούς. Ειδικής μνείας χρήζει το ψωμί για τα σάντουιτς, το οποίο προμηθεύονται από το φούρνο του Τάκη στο Κουκάκι. Μπροστά στο ταμείο μια κανάτα με φρέσκια λεμονάδα και παραδίπλα μια κάρτα που σφραγίζεις κάθε φορά που αγοράζεις καφέ: στους δέκα, ο ένας δώρο. Στα ράφια στοιχίζονται επιλεγμένα ελληνικά προϊόντα προς διάθεση. Ολες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και σίγουρα εξηγούν γιατί μεσημέρι καθημερινής όλα τα τραπέζια είναι γεμάτα, ακόμη και αυτά επί του πεζοδρομίου – ευτυχώς ο ελληνικός καιρός επιτρέπει τέτοιες «παλικαριές» ακόμη και το χειμώνα.