Μια αυθεντική μπακαλοταβέρνα στον Πειραιά, σαν σκηνικό από ελληνική ταινία του 1960.
Η θέση: Downtown Δραπετσώνα· πίσω από τα παλιά καπνεργοστάσια του λιμανιού, στη γωνία των δυο κεντρικών δρόμων που οριοθετούν Πειραιά και Ταμπούρια.
Η ατμόσφαιρα: Μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες υψηλής γαστρονομίας ούτε κερδίζει στη θαλπωρή, όμως για κάποιο λόγο λειτουργεί σα θεραπεία. Μεγάλα ξύλινα ψυγεία, σαν τέμπλο πίσω από τη βιτρίνα με τα καλούδια, τοίχοι γεμάτοι φωτογραφίες από γλέντια «επωνύμων» και μη. Συσκευασίες από προϊόντα που έβρισκες στα παλιά μπακάλικα.
Το φαγητό: Δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάσεις πάνω από τον κατάλογο. Το πιθανότερο είναι ότι θα παραγγείλεις καμιά σαλάτα (πήραμε λάχανο), λίγο τυρί (μια καλή γραβιέρα), φάβα και πατάτες τηγανητές, κεφτέδες, συκώτι ή λουκάνικο (αφήσαμε απέξω το λουκάνικο). Την περίφημη ομελέτα του μαγαζιού την αφήσαμε για την επόμενη φορά (ήδη λιγουρεύομαι αυτή με το κορν-μπίφ). Όλα αυτά τα σκαρώνει στην κουζίνα η κυρία Βούλα, η οποία μαζί με τον κυρ Απόστολο «τρέχουν» τόσα χρόνια το μαγαζί (άνοιξε ως μπακάλικο το 1920 και από το 1980 λειτουργεί σαν ταβερνείο). Τα πιάτα έρχονται με «ειδικούς» ρυθμούς, αργούς, να προλαβαίνει να κυλάει το αλκοόλ στο αίμα, να ηρεμεί και το στομάχι, να «εγκαθίσταται» η ευτυχία. Δροσερή η σαλάτα, με καλό λάδι και η φάβα, ζεστή και γλυκιά, περιμένει ένα καλό ανακάτεμα να μοιραστεί ομοιόμορφα το κρεμμυδάκι της. Τα κεφτεδάκια ξεροτηγανισμένα, ένα ποίημα, και το συκώτι λεπτοκομμένο και ζουμερό, απογειώνεται με λίγο λεμονάκι.
Ο λογαριασμός: Ούτε 15 ευρώ το άτομο, και θα χορτάσετε για τα καλά.
Η κάβα: Χύμα κρασί, τσίπουρο, ούζο, παγωμένες μπιρίτσες.
Επιπλέον πληροφορίες: Λειτουργεί καθημερινά από τις 11.00 π.μ. Μέχρι και τις 11.00 μ.μ, εκτός Κυριακής. Παρκάρετε εύκολα τριγύρω, αν όχι απέξω.
