Abra Ovata: η Λίμνη Βουλιαγμένης έχει πλέον το φαγητό που της αρμόζει

Τις φοβάμαι τις όμορφες θέες. Τα μαγαζιά σε εμβληματικά σημεία πόλεων, χωριών, νησιών. Η έξοδος εκεί αντλεί χαρά από τον περιηγητικό ενθουσιασμό, ποτίζεται από τη χάρη του τοπίου. Σύντομα, συνήθως, στερεύει. Μέσα στη διάχυτη ομορφιά εγκλείεται επανάπαυση. Σπανίζει ο κόπος για καλή νοστιμιά, για υπηρεσίες, για φροντίδα. Η σωτηρία της βραδιάς έρχεται έξωθεν. Συνηθισμένοι είμαστε, δεν παραπονούμαστε, το περιμένουμε.

Στη Λίμνη Βουλιαγμένης εξεπλάγην. Εξεπλάγην και χαίρομαι. Ένα σπάνιας φύσης σημείο στην Αθήνα έχει το φαγητό που του αρμόζει. Δεν το καπελώνει η ομορφιά του τόπου, στέκεται κορδωμένο, κουβεντιάζει ισότιμα μαζί του. Όλα φροντισμένα, και εσύ ρεμβάζεις χαρούμενος την άγρια γλύκα του τοπίου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΤο πιο ελαφρύ μαγαζί της ΑθήναςΤο φαγητό στο Abra Ovata, το εστιατόριο της Λίμνης, είναι πυρηνικής αξίας, υπήρξε –είναι έκδηλο– μια υπαρξιακή αγωνία να στηθεί κάτι καλό και νόστιμο. Και ξεχωριστό. Κατόρθωσαν, λοιπόν, μια ωραία κουζίνα, συναρτημένη με το γαστρονομικό αίτημα για fine dining που να μπορεί να μοιράζεται και να είναι ζεστό και ανθρώπινο. Που να εκφράζει τον τόπο και τα διαθέσιμα προϊόντα του, ρίχνοντας επίμονες ματιές προς τα έξω. Το έχει καταφέρει θαυμάσια αυτό ο διπλής καταγωγής (Ελλάδα και Ασία) και ξενομεγαλωμένος σεφ John Skotidas. Η ζωή του, τα ταξίδια, οι επιρροές, οι δουλειές του έξω τον έχουν προικίσει με μια μοναδική άνεση να αξιοποιεί το πολυσχιδές πολιτισμικό κεφάλαιό του. Το αποτέλεσμα είναι ένα φρέσκο και αληθινά νόστιμο κοσμοπολίτικο εστιατόριο. Η καρδιά του χτυπάει στον ρυθμό ενός ανέμελου fusion που βγαίνει αβίαστα στα πιάτα, όμορφα.

Ωμός τόνος με ελαιόλαδο, yuzu, χαλαπένιο, ζουμερός, ξινοκαυτερός, αριστουργηματικός. Δικαίως, νομίζω, γράφουν στον κατάλογο «Αυτός είναι Ο τόνος», με όμικρον κεφαλαίο. Η πιατέλα με τις ωμές γαρίδες με μελισσόχορτο και μαστίχα, ένα πανέμορφο πιάτο και ένας ευρηματικός συνδυασμός. Η ποπ τον τελευταίο καιρό «αθηναϊκή» εδώ φτιάχνεται με καβούρι, σερβίρεται πάνω σε μπρουσκέτα από τραγανό, τηγανισμένο ρύζι και νοστιμίζει έτι περαιτέρω με σκόνη αυγοτάραχου. Ένας αυτοσχεδιασμός της κουζίνας στα μόλις εκείνη την ώρα φερμένα στο εστιατόριο στρείδια στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Ένα ξινούτσικο, αρωματικό άρτυμα άρτυσε θαυμάσια το εκλεκτό θαλασσινό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΠού θα φάμε μετά το μπάνιο: 32 μαγαζιά για κάθε γούστο και κάθε πορτοφόλιΗ αχνιστή πεσκανδρίτσα σε κρέμα λαχανικών, με πράσο και μύδια, είναι η σιδερένια απάντηση στην αμηχανία των εστιατορίων να έχουν στο μενού τους ένα ελαφρύ αλλά γερής νοστιμιάς ψάρι. Το μεσογειακό ρύζι θαλασσινών είναι μαγειρεμένο με τον τρόπο του arroz socarrat, της αυθεντικής παέγια της Βαλένθια, με τη δαντελωτή, καβουρδισμένη, τραγανή στρώση ρυζιού στον πάτο. Με έξοχη νοστιμιά όσα κρεατικά δοκίμασα: το κιμαδένιο λουκάνικο προβατίνας με πολίτικη λαχανοσαλάτα σε ζύμωση, ήτοι ελαφροτουρσεμένη. Το χοιρινό με κινέζικο γλάσο char siu συνοδεία βλίτων με λαδολέμονο. Και τον κόκορα με χυλοπίτες, σπανάκι και ξύγαλο, ένα ρουστίκ, βαρύ, πλούσιο φαγητό, με έντονα μπαχάρια, που στέλνει στη μνήμη γράμμα από κυριακάτικο μεσημέρι στο χωριό. Φτιαγμένο και αυτό με την ίδια ενορχηστρωτική επιμέλεια. Αξίζουν αίνοι στη λαμπρή ομάδα της κουζίνας και στον επικεφαλής, τον νεαρό, πλην όμως με καλή εμπειρία Αλέξανδρο Γεροντιδάκη.

Τα γλυκά αξιοπρεπή, όμως σαφώς κατώτερα του υπόλοιπου μενού. Χρειάζονται δουλειά. Η μουσική είναι ωραία, αλλά δυνατή για τα γούστα μου. Θα την ήθελα πιο χαμηλή, να θρέφει τη μυσταγωγία, αλλά περί ορέξεως… Προσεγμένη λίστα κρασιών, ως επί το πλείστον ελληνική, ταιριαστή με το μενού. Κλασικά κοκτέιλ, καλοφτιαγμένα.

Ένα αληθινά κοσμοπολίτικο εστιατόριο. Τρως και ρεμβάζεις, και επιστρέφεις στο φαγητό.